Séverine Lemmens

Kun je je rol beschrijven?

Mijn taak bestaat erin om onderzoeken te voeren zowel in belastende als ontlastende zin. Afhankelijk van het dossier voer ik verschillende onderzoeksdaden uit, zoals:

• observaties ter plaatse;
• controles, alleen of samen met de politie en/of andere inspectiediensten;
• verhoren van getuigen en/of verdachten, op locatie of op kantoor;
• klanten en/of leveranciers contacteren of opzoeken;
• gecoördineerde controles samen met het Arbeidsauditoraat, andere inspectiediensten en de lokale politiezone.

We beheren onze dossiers en tijd zelfstandig, wat helpt om mentale overbelasting en demotivatie te voorkomen.

Wat vind je het meest boeiend aan je werk?

Wat ik het leukste vind, is dat geen enkele dag hetzelfde is. Elk dossier is anders en kent een ander verloop. Er is geen herhaling. De uren zijn flexibel en we werken voornamelijk van thuis uit, behalve voor verhoren of onderzoek op het terrein.

Ik werk volledig autonoom, maar ben ook onderling afhankelijk van mijn collega’s. We werken nauw samen, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen.

Hoe draagt je werk bij aan een betere samenleving?

Allereerst door fraude te bestrijden, en zo eerlijke concurrentie te beschermen voor wie hun bijdragen correct betaalt en zich aan de regels houdt.

Daarnaast leggen we soms aan de mensen die we ontmoeten uit hoe ze administratieve procedures kunnen vereenvoudigen die hen complex of zwaar lijken. We maken hen ook bewust van de risico’s die ze soms zelf lopen of veroorzaken voor anderen.

Wat trok je aan om bij de federale overheid te gaan werken?

Wat mij aantrok, was de werkzekerheid die de federale overheid biedt, en ook de carrièremogelijkheden.

Vind je dat je professionele omgeving divers is? Zo ja? Wat zijn de voordelen van die diversiteit op de werkvloer?

Ik vind dat in mijn dienst individuele verschillen echt gewaardeerd en gerespecteerd worden. Je voelt je geïntegreerd, erkend en je krijgt het gevoel dat je volwaardig kunt bijdragen aan de uitbouw van een inclusieve werking.

Wat zou je zeggen aan mensen die twijfelen om de overstap te maken naar de federale overheid?

Gewoon doen. Je komt er als rijker en sterker persoon uit.

Heb je een leuke of inspirerende anekdote om te delen uit je carrière bij de federale overheid? 

Op een avond, toen ik nog maar net was begonnen, stapten we een café binnen voor een getuigenverhoor. De missie was eenvoudig: een paar aanwezige werknemers aanspreken, wat standaardcontroles uitvoeren — rustig en respectvol.

Zodra we aan een werknemer vroegen om zijn identiteitskaart te tonen — een onschuldig administratief gebaar — gebeurde het ondenkbare. Zonder een woord te zeggen zette de man het op een lopen. Geen aarzeling, geen terugblik. Hij sprong op en verdween, als een tekenfilmfiguur die zich plots herinnert dat hij iets fout doet. Binnen twee seconden was hij weg: uit het beeld, uit het gesprek, en misschien zelfs uit de realiteit.
We stonden even perplex, tussen verwarring en ingehouden gelach. Moesten we hem achterna gaan? Een verslag opstellen? Of gewoon de leegte aanschouwen die hij achterliet, zoals je een duif nastaart die zonder reden wegvliegt?

Vijftien minuten later keerde hij terug. Buiten adem, enigszins hersteld van zijn paniek, kwam hij dichterbij, keek naar de grond en zei eenvoudig: "Sorry, ik raakte in paniek." Niet meer, niet minder. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

Wij knikten — bijna teleurgesteld dat hij geen betere uitleg had — in stilte. Alsof zoiets elke dag gebeurt: een man die vlucht voor een identiteitskaart en terugkomt met een verontschuldiging die brozer is dan een nat kasticket.

Toen begreep ik iets. In een wereld vol procedures en regels, blijft het absurde een diep menselijk voorrecht. Soms is één simpele vraag genoeg om een innerlijk toneelstuk te ontketenen dat niemand had zien aankomen.